Vertrouwen op mijn intuïtie

Soms heb ik van die momenten in mijn leven dat ik uit het niets voel dat ik iets “moet” doen. Dat ik mijn planning mag loslaten en mag vertrouwen op mijn intuïtie. Gisteren was zo’n moment. Na enkele bijzondere coachgesprekken gevoerd te hebben in het mooie Limburgse Landschap voelde ik de behoefte om spontaan bij mijn ouders langs te gaan. Dat doe ik echt nooit, omdat ik zulke momenten altijd plan. Maar nu, nu werd ik er echt naartoe getrokken. En ja, mijn hoofd vond er vanalles van en wilde er niet voor kiezen, maar ondertussen weet ik en voel ik dat ik dit soort ingevingen echt mag vertrouwen. Dat ze echt met een belangrijke boodschap bij mij binnenkomen en ik ze mag volgen.

En zo ging ik gisteren dus toch spontaan bij mijn ouders langs. Bij binnenkomst zag ik het al. Mijn ernstig zieke papa voelde zich niet goed. Ik voelde zijn pijn en verdriet. En daardoor werd mijn eigen pijn en verdriet enorm geraakt. Bam, daar zat ik met tranen in mijn ogen, een brok in mijn keel en een steen in mijn maag.

IN OPENHEID & EERLIJKHEID VERBINDEN IN GESPREK

Op datzelfde moment ging de deurbel en stapte een geestelijk verzorger van het ziekenhuis binnen. Wow, wat een energie bracht die man mee. Ik voelde de zwaarte afnemen en de lichtheid langskomen. Zo bijzonder en zo nodig voor ons! Deze bijzondere man nam plaats en stelde in 1 uur tijd hele wonderlijke vragen, die een even wonderlijk gesprek op gang brachten tussen mijn vader, mijn moeder en mijzelf. Een gesprek over onze eigen diepste gevoelens, die we allen vanuit ons eigen perspectief in dit ziekteproces meemaken. In alle eerlijkheid en openheid lukte het deze geestelijke verzorger om onze gevoelens op tafel te leggen, om onze zorgen uit te spreken en onze angsten te delen. En ja, zulke gesprekken zijn heel spannend, heel onwennig en toch zo verademend. Letterlijk maken ze het mogelijk om zelf weer te kunnen ademen, te kiezen voor het leven en te staan voor wie we zijn. Want zodra een dierbare ziek wordt, stort het hele kaartenhuis in elkaar.

ALS GEZIN WIL JE DE ZIEKE SAMEN DRAGEN

Ons gezin kun je vergelijken met een huis op 5 palen. De middelste, zieke, paal  is niet meer in staat het huis te dragen. Dat betekent ineens dat alle 5 de palen opnieuw hun plek moeten gaan bepalen en moeten gaan kijken hoe ze de gezinsstructuur (het huis) overeind kunnen houden. En uit eigen ervaring kan ik je zeggen dat in eerste instantie alle gezinsleden in overlevingsmodus gaan. Iedereen gaat keihard werken om dat huis overeind te houden en ook nog de draaglast van de zieke over te nemen. En dat terwijl je ook nog wilt zorgen voor de zieke. Nou, dat is dus last op last op last. En wat blijkt…in deze fase van overleven is het uiterst moeilijk om in contact te blijven en open te praten met de andere gezinsleden, want je zit voor 200% in je overlevingsmodus, dus dat praten kun je er echt niet bij hebben. Totdat…. je zo lang gedwongen wordt om dit huis te dragen, dat je voelt dat de last te zwaar wordt. Je gaat er zelf aan onderdoor, terwijl je niet degene bent die ziek is. Jouw eigen paal lijkt wel in het drijfzand te staan en met woelen kom je hier echt niet uit. Nee, dit moment vraagt om stilstand, zodat je kunt zien wat er gebeurt. Zodat je het gesprek met elkaar kunt aangaan en kunt kijken hoe je SAMEN deze situatie het beste (en gezondste) kunt aanpakken.

STILSTAND MAAKT BEZINNING MOGELIJK

En zo mocht ik met behulp van deze geestelijk verzorger gisteren samen met mijn ouders even tot stilstand komen en het gesprek met elkaar aangaan. Hoe zit ieder erbij? Wat vind ieder van de situatie? Welke angsten zijn er? Welke gevoelens mogen erkend en gedeeld worden? En hoe zorgt ieder goed voor zichzelf?

Die laatste vraag is wel de allermoeilijkste om te erkennen en te delen. Want automatisch gaan alle zorgen naar de zieke. Maar ik voelde het al langer en vond het toch uiterst moeilijk om eraan toe te geven. Ik was moe, verdrietig en maakte me continu zorgen. Logisch met een zieke vader, absoluut, maar ik kan niet continu alleen maar zorgen voor de ander en mijzelf wegcijferen. Dat gaat uiteindelijk ten koste van mijzelf. Dus mocht ik gisteren mijn gevoelens erkennen en inzien dat ZelfZorg uiterst belangrijk is in dit proces, waarin een dierbare ouder langdurig ernstig ziek is. En dan niet zomaar éénmalige zelfzorg, door bijvoorbeeld een dagje naar de sauna te gaan. Nee, het gaat hier echt om structurele ZelfZorg, waarin ik elke week zorg voor mijzelf. Want ik kan enkel zoveel geven aan mijn dierbare familieleden als ik eerst goed voor mijzelf zorg en lief ben voor mijzelf. Dan ben ik in balans en kan ik van hieruit geven wat de ander zo hard nodig heeft.

Bijzonder dat deze geestelijke verzorger mij, terwijl ik al 18 jaar werk met langdurig zieke mensen, liet ervaren wat ik als dochter voor mijzelf en daarmee voor mijn vader mag doen. Ik mag voor mijzelf Zorgen en mijn leven leven vanuit geluk en niet vanuit ballast. En weet je, het neemt ook een last weg van de zieke, want die vindt het vreselijk om te zien dat ik lijdt onder zijn ziekzijn. Dus ik kan ook zijn lijden verlichten door goed voor mijzelf te zorgen. Bam, 2 vliegen in 1 klap!

MIJN INTUÏTIE VOLGEN,

MAAKT ZELFZORG VANUIT ZELFLIEFDE MOGELIJK

En zo vertrouwde ik gisteren op mijn intuïtie en ging ik spontaan bij mijn ouders langs. Een bezoek, waarin ik onverwachts de mogelijkheid kreeg om als dochter mijn gevoelens te delen in het proces met mijn zieke vader. Het bezoek werd een gesprek van openheid, verbinding, eerlijkheid en wonderlijke inzichten voor mij en voor mijn ouders. Dankbaar dat er mensen, zoals deze geestelijke verzorger in de wereld zijn, die aandacht hebben voor het menselijke aspect van langdurige ziekte. En dankbaar dat ik steeds meer leer vertrouwen op mijn intuïtie.

Want zorgen doen we als Moeders allemaal. 24/7 vanuit liefde voor onze kinderen, maar wie zorgt er voor jou als de zorgen te veel worden? Heb jezelf lief en bouw structureel ZelfZorg momenten in jouw leven in. Dat ben jij waard, als moeder, als partner, als vriendin, als ondernemer en als VROUW.